حالا چی؟

خوب یک ماه گذشت.
یک سوالی که حتما می خواهید جوابشو بدونید و خودم هم قبل از اومدن خیلی از خودم پرسیده بودم اینه که خب الان چه حسی دارم و زندگی اینجا اونجوری بوده که فکرشو می کردم؟
راستش تو این یک ماه شهر مونترال رو گشتم چون به نظرم اگه آدم به همه جای جایی که زندگی می کنه آشنا باشه کمتر احساس غربت می کنه. خب خیلی چیزای اینجا با ایران فرق داره ولی خب به قول معروف هر جا بری آسمان یه رنگه. به هر حال زندگی جریان داره و آدم باید تلاش کنه تا به اون چیزی که می خواد برسه. ولی اینجا به دست آوردن خیلی چیزها از ایران راحت تره و یه خوبیه اینجا اینه که اگه بخوای یه کار قانونی انجام بدی و به موفقیت برسی هیچ کس حتا رییس جمهور هم نمی تونه جلوت رو بگیره. پس راه بازه فقط باید مسیر رو درست انتخاب کنی و انرژی کافی هم واسه جلو رفتن داشته باشی. در این صورت می تونی از خیلی جاها کمک هم بگیری.
یه چیزی که در مورد مردم اینجا تو این مدت فهمیدم، البته به جز مهاجرهای تازه وارد که ممکنه با سیستم اینجا یکی نباشن، اینه که برعکس اون چیزی که تو ایران دم و دقیقه تبلیغ میشه که انسانیت تو جوامع غربی از بین رفته، مردم اینجا خیلی با محبت هستن و تا جایی که بتونن از کمک کردن به دیگران دریغ نمی کنن. من خیلی از خانواده ها رو اینجا دیدم که یه بچه چینی یا سیاه پوست همراشونه و بعد فهمیدم که اینا از کشورهای فقیر و یا خانواده هایی که توانایی نگهداریه بچه ها رو ندارند، فرزند خوانده قبول می کنن اون هم تحت کنترل شدید دولت که مطمئن شن حتما اون خانواده توانایی لازم رو داره. اون هم که این توانایی رو ندارند ماهیانه به خانواده های فقیر کشورهای فقیر کمک مالی می کنن. البته همه اینجوری نیستن ولی من تو این مدت خیلی ها رو دیدم.
یه چیز دیگه هم که من تو ایران تحت تاثیر تبلیغات ایران فکر می کردم این بود که اینجا اگه کنار خیابون بیفتی هیچ کسی حتا نگاهت هم نمی کنه! ولی من خودم چندین بار عکس این رو دیدم. مثلا وقتی داشتیم می رفتیم خارج از مونترال یه موتوری پرت شده بود کنار جاده و چندین ماشین ایستاده بودن و کمک می کردن یا مثلا یه بار هم ما از تو جنگل مسیرمون رو گم کردیم و مسیر رو برعکس رفتیم بعد که از یکی از خونه های اونجا پرسیدیم که مسیر درست کجاست گفت که شما یک ساعت و نیم باید پیاده برگردید و گفت که من با ماشین می رسونمتون اون هم با وضع بنزین اینجا که لیتری ۱ دلار و ۱۱۵ سنته.
خلاصه اینکه یه حسنی که اینجا داره و من این یه مورد رو به موردهای دیگه خیلی بیشتر ترجیح میدم اینه که آدم های متظاهر و چاپلوس اینجا کم پیدا میشه و کسی با کسی رودرواسی و تعارف نداره. یه مورد هم که اذیتم می کنه و توش موندم اینه که من نمی دونم این عربهای مسلمون دو آتیشه اینجا چی می خوان آخه بابا اگه می خواین روسری سرتون کنید و فرائض اسلامی رو مو به مو اجرا کنید خب برید تو کشور خودتون زندگی کنید. زناشون با روسری و مانتو و یکی دو مورد هم من با چادر دیدم٬‌مرداشون هم ریش و پشم. آخه حماقت تا چه حد و تا کجا. اینجا اصلا کسی به کسی کاری نداره که چه جوری می گرده و کسی اصلا کسی رو نگاه نمی کنه ولی اینا باز هم به خودشون شک دارند. نمی دونم مرداشون این همه زنای بی حجاب رو می بینن دچار گناه نمی شن.
بگذریم٬ من کم کم دیگه دارم میوفتم دنبال کار چون همین جور عاطل و باطل گشتن خیلی سخته تا ببینیم چی پیش میاد.