پيوندها

کم کم داره پیوندهای من با جامعه ایران قطع میشه. اولین مورد جدی از این دست تسویه حساب با شرکت و اتمام دوره کاری من تو ایرانه، الان 7 ساله که من دارم به صورت رسمی اینجا کار می کنم که 6 سالش تو شرکت حال حاضر بوده. یه جورایی یه حس تعلق خاطر به اینجا دارم دلیلشم بیشتر به خاطر کارایی هست که اینجا انجام دادم و همینطور به خاطر بچه هایی که تو این مدت باهاشون بودم. در مجموع میشه گفت که یه جو صمیمی بود که آدم احساس آرامش خاطر می کرد و کاری رو که انجام میداد با رضایت خاطر بود. الان پروژه های شرکت واسه من مثل اثرهای هنری یه هنرمندی میمونه که اونا رو تو یه مدت طولانی خلق کرده (بیشتر می خواستم احساس خودمو بیان کنم نه مقایسه خودم با یه هنرمند).بهرحال هر چیزی تو زندگی یه دوره ای داره که بعد از یه مدت اون دوره تموم میشه و فقط خاطراتش می مونه. الان هم همه چیز زندگیه اینجا داره واسه من تبدیل به خاطره میشه، خودم هم واسه کسانی که اینجا باهاشون در تماس بودم دارم تبدیل به خاطره میشم، به قول شاعر که میگه می رن آدما هاهاهاها، از اونا فقط هاهاهاها، خاطره هاشون هوهوهوهو، به جا میمونه ...یه سوالی هم که همیشه ذهن منو به خودش مشغول کرده اینه که بعد از اینکه من از اینجا رفتم آیا می تونم بازم به خودم بگم که من یه ایرانی هستم. به عنوان مثال آیا این اجازه رو می تونم به خودم بدم که تو مسایل ایران اظهار نظر کنم یا اینکه این حق کسانیه که دارن تو این جامعه زندگی می کنن؟من همیشه خودم از دیدن کسانی که خارج از ایران می شینن و در مورد اوضاع جامعه ایران تصمیم گیری می کن، حالم بد میشه.سعی می کنم تو پست بعدی در مورد احساسم نسبت به ایرانی بودن بنویسم.